બહુ નાનો હતો ત્યારે દુરદર્શન(હેં? એ શું છે?) પર સવારે હિ-મેન આવતું હતું. ખાસ કંઈ યાદ નથી પણ એવી ખબર પડતી હતી કે હિ-મેન બધા ગુંડાઓને મારી શકે, પછી લગભગ ૭મા કે ૮મા ધોરણમાં આવ્યો ત્યારે દુરદર્શન પર શક્તિમાન આવતું હતું (હા, એ જ “સોરી શક્તિમાન” વાળું). એમાં આપણા ભારતીય સુપરહીરો શક્તિમાન વેંકટેશ પ્રસાદની જેમ આંગળી ઉંચી કરીને જે ચકરડી ખાતા, જે ચકરડી ખાતા, કે કોઈ ‘અંધેરા’ને કાયમ નહોતા રહેવા દેતા. કોલેજમાં આવ્યા પછી સ્પાયડરમેન અને બેટમેનને ફિલ્મોમાં જોયા, એ બંનેના પણ અલગ અલગ સુપર-પાવર હતા. આવા બહુ બધા સુપરહીરો હશે, પણ આજે એક એવા સુપરહીરોની વાત કરવી છે કે જેમની સાથે નાનપણથી રહ્યો છું અને એમના સુપરપાવરો (ફોટોનું બહુવચન ફોટાઓ હોય એમ)નો ભરપુર લાભ લીધો છે અને લેવાનું ચાલુ છે…. પપ્પા.
હું નાનો હતો ત્યારે કોઈ વખત સ્કુલની કોઈ નોટ ખોવાઈ જતી. નાની મારી આંખ ગમ્મે એટલું કાંક કાંક જુએ પણ કંઈ મેળ નહોતો પડતો, પણ અજબ જેવી વાત એવી હતી કે પપ્પા એમના સુપરપાવરથી ક્યાંકથી પણ શોધી આપતા. હું પહેલા-બીજા ધોરણમાં હતો ત્યારે પતંગ ચગાવવાની ઈચ્છા બહુ થતી, પણ આવડતું નહિ. અગાસીના એક છેડેથી બીજા છેડે દોરો પકડીને દોડતો અને એટલામાં જેટલો ટાઈમ પતંગ હવામાં રહે એ મારા માટે “પતંગ ચગાવી” એવું લાગતું , અને પપ્પા એક જ જગ્યાએ ઉભા ઉભા ચગાવી દેતા. રસોડામાં કોઈ બરણીનું ઢાંકણું ના ખુલતું હોય, મમ્મી અને હું મથ્યા પછી પપ્પા ને બોલાવતા, અને એ એમના સુપરપાવરથી ખોલી દેતા. પપ્પા સૌથી શક્તિશાળી અને સૌથી બુદ્ધિશાળી છે એવું જોઈને જ હું મોટો થયો.
આ તો બધી નાની નાની વાતો હતી, પણ હંમેશા એમણે મને મજબુત બનતા અને positive રહેતા શીખવાડ્યું છે. મને પોતાની ક્ષમતા પર જેટલો વિશ્વાસ ન હોય એના કરતા વધારે વિશ્વાસ મારી પર રાખ્યો છે. મારી નાનામાં નાની ઉપલબ્ધીઓને વખાણી છે. મારી દરેક સિદ્ધિ (છોકરીનું નામ ન સમજવું) માટે ગર્વ અનુભવ્યો છે, એ એમણે દર વખતે મને કીધું ન હોય તો પણ એ એમના મિત્રો સાથે જ્યારે પણ મારા વિષે કંઈક વાત કરે એ પરથી સ્પષ્ટ છલકી આવતું.
ટૂંકમાં, ખોવાઈ ગયેલી નોટ હોય કે ખોવાઈ ગયેલો આત્મવિશ્વાસ, ઉતરાયણમાં દોરાના ગૂંચવાડા હોય કે જીવનમાં ઘટનાઓના ગૂંચવાડા, દર વખતે સુપરહીરોની માફક દરેક મુસીબતોમાં થી ઉગાર્યો છે અથવા ઉગરતા શીખવાડ્યું છે.
